ντοπα ο θυμος...?

Τραβηξε μιση ρουφηξια απ'το τσιγαρο του κι αφησε την υπολοιπη να απομακρυνθει γρηγορα απ' το προσωπο του και να στροβιλιζεται ατακτα εως οτου χαθηκε απο τα ματια του.
Ένιωθε τις φλεβες στον λαιμο του να χορευουν στον ρυθμο του θυμου, και αυτος απλα να ειναι ετοιμος να υπνωτιστει απο το ζωοδες και πρωτογονο τεμπο.Απο μπροστα του περνουσε συνεχως η εικονα της Λ. να χανεται στο βαθος του παρκου.πιασμενη χερι-χερι με εναν αντρα.Έναν ψηλο, γεροδεμενο, νεο......,νεοτερο αντρα.Αμεσως ενιωσε και τις φλεβες στους κροταφους του να συντονιζονται στην ενταση της οργισμενης απογοητευσης.
Ασυναισθητα κοιταξε τα χερια του που ειχαν γινει κατασπρα, σχεδον αυλα, χωρις ιχνος αναγκης για ασκοπες πραξεις και μισες προσπαθειες.
Σηκωθηκε αργα- αργα απ'το παγκακι κι ενιωθε τα ποδια του καρφωμενα στο εδαφος.
Δεν ηξερε προς τα που να κατευθυνθει κι εμεινε ενα αντεστραμενο εκκρεμες να κλυδωνιζεται μεσα στην ομιχλη της πικρας, της απογοητευσης και του θυμου.Μια παλλομενη πυγολαμπιδα, μετεωρη στην ατμοσφαιρα των συναισθηματων, που δεν ηξερε εαν επρεπε να εκραγει ή να καταρρευσει στο εδαφος.
Αποφασισε να παει προς το αυτοκινητο κι ενω περπατουσε, αντιληφθηκε οτι ειχε ξεχασει που ειχε παρκαρει.Προσπαθησε να συγκεντρωθει και προσανατολιστει , με ενα αισθημα αδιαφοριας ομως να τον κατακλυζει.
"¨Γιατι να μου το κανει αυτο εμενα, η Λ.?" ελεγε και ξαναλεγε στον εαυτο του."Έμενα που ελεγε οτι ειμαι αυτο που παντα ηθελε?Αυτο που παντα θεωρουσε προτυπο συντροφου."
Απ'το μυαλο του περνουσαν λογια που του ειχε πει, αλλα που ποτε αυτος πραγματικα δεν πιστευε.Αυτην την στιγμη ομως ηταν το πιο προχειρο αλλο8ι γι'αυτην και η πιο ευκολη ασπιδα δικαιολογιας γι' αυτον.Λογια που εβγαιναν απ' το στομα της υστερα απο ενα εντονο γαμησι ή σε καποια αλλη στιγμη δικιας της αδυναμιας.Ποτε δεν την πιστευε εαν και το ηθελε τοσο πολυ.Ποτε δεν την αγαπησε , και το ιδιο πιστευε και γι'αυτην, εαν και το ηθελε τοσο πολυ.Τα ματια της ειχαν παντα την καθαροτητα και την σκληροτητα του δολοφονου πριν απο το εγκλημα.Το ενιωθε αυτο, το φοβοταν και να που τωρα ολοι οι φοβοι του εβγαιναν αληθινοι.
Ο οργανισμος του ομως αυτην την στιγμη, σχηματιζε ενα αμυντικο τειχος, σαθρο μεν, αλλα αρκετο για να βρει στηριγμα να κρατηθει και να υπερασπιστει τον εαυτο του.
Χωρις να το καταλαβει βρεθηκε μπροστα απ' το αυτοκινητο του, μπηκε μεσα και διχως δευτερη σκεψη ξεκινησε για το σπιτι, οπου σε λιγο λογικα θα κατεφτανε και η Λ.
Οδηγουσε γρηγορα , οδηγουσε μηχανικα κι ακολουθωνταςτον πιο συντομο δρομο κατεληξε στην κοκκινη κουνιστη πολυθρονα- ρετρο δωρο της γιαγιας για την καινουρια ζωη- διπλα στο τζακι, εξουθενωμενος κι εξαρτημενος απ' τον θυμο του." Μεγαλη ντοπα ο θυμος" σκεφτηκε"γι'αυτο ας την εκμεταλλευτω οσο ειναι καιρος και κραταει."
Η Λ. δεν αργησε να φανει.Με το που μπηκε μεσα και τον ειδε ετσι καταλαβε οτι κατι τρεχει.Αυτος χωρις να της δωσει τα περιθωρια αντιδρασης, αρχισε να την βομβαρδιζει με αλλεπαληλες ερωτησεις, απο τον σωρο των οποιων ξεχωριζαν τριες λεξεις."κερατας...πουτανα....μαλλακας..."
Απ'την ηττοπαθεια που τον διεκρινε, συμπερανε οτι με την πρωτη και την τελευταια λεξη, μαλλον αυτοχαρακτηριζοταν....