9.5.08

....Θηλυκο παρατηρητηριο

« Οι αισθήσεις λένε στη διάνοια: κακόμοιρη διάνοια, απορρίπτεις εμάς που σου δίνουμε αξιόπιστες πληροφορίες . Η απόρριψη αυτή θα οδηγήσει και στη δική σου κατάρρευση» .
ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ


Πόσες φορές αλήθεια απορρίπτει ο σύγχρονος άνθρωπος τις αισθήσεις του; Αυτό που βλέπει μπροστά του να έρχεται και θέλει να το εκλογικεύσει , να το βάλει μέσα στα καλούπια που δημιούργησαν κάποιοι με το πέρασμα των αιώνων. Είναι φορές που νιώσαμε τον άνεμο στο πρόσωπο, το δέρμα, τα κύτταρά μας και τι κάναμε τοτέ, απολαύσαμε τη στιγμή που ένα στοιχείο της φύσης ήρθε σ΄επαφή μ'εμάς ; .... όχι βέβαια, κλείσαμε τα μάτια, την πόρτα... θελήσαμε να το αποφύγουμε γιατί τα ρούχα μας είναι πολύ «καλά» , το χτένισμα, το make up θα χαλάσουν κι ο άνεμος μας ενοχλεί, όπως η βροχή, το χιόνι, η ζέστη. Αν ακούσουμε κρυφά μια συζήτηση το χειμώνα θα καταλάβουμε ότι αφού βρέχει ή χιονίζει ο καιρός είναι ...χάλια, αλλά και το καλοκαίρι πολύ ζέστη....χάλια! Συμπέρασμα....;

Αρνούμαστε να δούμε, να σταθούμε λίγο και να κοιτάξουμε δίπλα μας, έναν ανθρωπο στο πρόσωπο, στα μάτια. Η λογική προστάζει τα παιδιά της να κοιτάζουν μόνο τη δουλειά τους, όλοι και όλα τα υπόλοιπα είναι ύποπτα, ανησυχητικά και ίσως επικίνδυνα. Το βλέμμα στραμμένο στο έδαφος, άντε ένα μέτρο πιο πάνω. Λες και ο άνθρωπος έχει μόνο πόδια....Όραση : όμορφη λέξη, με υπέροχο νόημα : «θέλω να σε δώ», «πότε θα σε δούμε;». Πόσα τραγούδια, ποιήματα δεν εχουν γραφεί για τα μάτια, πόσες ώρες δεν έχουμε αφιερώσει στη σκέψη ενός βλέμματος, αγάπης ή μίσους δεν έχει σημασία. Ένα βλέμμα, πολύ ακριβό στις μέρες μας... η κρίση του πετρελαίου προφανώς έχει επηρεάσει και την όρασή μας ή μήπως οι ώρες μας μπροστά στην όθόνη έχουν εκπαιδεύσει τόσο καλά αυτό το άδειο βλέμμα; Ας σκεφτούμε μια μέρα διαφορετική,που θα δούμε ένα δρόμο σα να ήταν η πρώτη φορά:θα προσέξουμε τα κτίρια,την αρχιτεκτονική τους, τις γλάστρες με τα λουλούδια που υπάρχουν, θα σταθούμε μπροστά στο δεντράκι της γωνίας που παλεύει να ζήσει μόνο του, σ'ένα μικρό κομμάτι γής, τους περαστικούς... μια μέρα που θα διαπιστώσουμε ότι μπορούμε να δούμε... κι είμαστε ευτυχείς γι'αυτό.
Αυτή την πολυπόθητη ευτυχία έχουμε πάψει να την αναζητάμε με τις αισθήσεις μας. Κι όμως τι γεμίζει την ψυχή μας περισσότερο από την αφή, το χάδι, την αγκαλιά. Τόσο πολύτιμη αυτή η επαφή και τόσο δύκολη συνάμα. Είναι απλό,δεν έχεις παρά ν'ανοίξεις τα χέρια σ' αυτούς που αγαπάς, σ'αυτούς που το χρειάζονται. Αληθινά , απλά, όμορφα. Η μόνη επαφή που εξασκούμε είναι αυτή με την ύλη, το χρήμα, τα αντικείμενα, τον εαυτό μας. Έχουμε γίνει τόσο εγωιστικά πλάσματα πλεόν ή μήπως απλά μοναχικά; Μια κίνηση είναι, δεν κοστίζει τίποτα, δεν υπάρχουν συμβόλαια και υπερχρεώσεις,ούτε ψιλά γράμματα και υπογραφές. Είμαστε ευάλωτα όντα και δεν είναι κακό, που και που, να το παραδεχόμαστε...
Φύσει κοινωνικό "ζώον" ο άνθρωπος, ζει σε οργανωμένες κοινωνίες , με κανόνες στους οποίους πρέπει να υπακούει και ανθρώπους με τους οποίους επικοινωνεί... ή νομίζει πως επικοινωνεί. Γιατί προϋπόθεση της επικοινωνίας είναι ο διαλογος και για να διαλέγεσαι σωστά πρέπει πρώτα να ακούς σωστά, ....τον άλλον και όχι μόνο τον εαυτό σου.
Ποιός ακούει? Ποιός σκέφτεται τα λόγια του άλλου και όχι τη φωνή που υπάρχει μέσα του και φωνάζει πως σ' αυτό το διάλογο ένας μπορεί να είναι ο νικητη?
Σπάνια συμβαίνει κατί τέτοιο. Οι περισσότεροι είμαστε προγραμματισμένοι ν' αντιπαρατεθούμε ή να συμφωνήσουμε αβασάνιστα, απλά γιατί αυτή η συζήτηση πρέπει να τελειώσει.... έχουμε και δουλειές, ποιός κάθεται να ανάλυει τώρα...
Ο Δημόκριτος υποστηρίζει πως αυτή η απόρριψη θα οδηγήσει στην κατάρρευση του ανθρώπου, γιατί η διάνοια όσο ισχυρή και να είναι δε γεμίζει τα μοναχικά βράδια, ούτε τα ανερμάτιστα πρωινά. Αναπόφευκτες οι συνέπειες, στη ψυχή, το σώμα και την ύπαρξή μας ολόκληρη...

1 σχόλιο:

gremiii είπε...

Δεν είναι αστείο ότι σπάνια πια κοιτάμε τον ουρανό; Με το κεφάλι χάμω συνέχεια.
Μερικές φορές δεν θέλουμε να αισθανθούμε γιατί θα επέλθει αυτό το παυλοφικό σύνδρομο κάποιου γνώριμου πόνου. Ενστικτώδες ή βλακώδες;