Αλλος για την ουρα?

Αποριες αδελφε μου, αποριες οι γευσεις που αφηνει η ημερα.
Ερινυες αδελφε μου, ερινυες οι σκεψεις που αφηνει η νυχτα.
Αδελφε μου οπου και αν ζεις
Στην ημερα η στην νυχτα.
Στου σουρουπου την σιωπη ή στην ανατολή του μονόλογου.
Εκεί που η ανάγκη της πορείας αναζητά τα καύσιμα για να συνεχίσει
Να ακούει την φωνή της, έπεσε σε απεργία και σε παραλληλη πορεια ακίνητων αυτοκινητων.
Μπροστα μου μια ντροπαλη φεραρι και πισω μου ένα φοβισμενο φιατακι στασιμα μεγαλεια μια καθημερινοτητας που αποφασισε να δει από κοντα τα εργα της.
Διαλειμματα τα βλεματα στις σκεψεις μας.
Πορτρετα οι σκεψεις.
Χαραζει το μελλον στην αναμονη ενός νεου πανικου χωρις πορεία.
Τι ωρα είναι?
Τι ωρα είναι αδελφε μου? Ωρα να φύγουμε από την ουρα να αφησουμε τα ακριβα με τα φτηνα να περιμενουν τους αλλους να αποφασισουν για την πορεια τους.

Εμεις φευγουμε με λιγα χιλιομετρα για την πιο κοντινη παραλια.

Προς τα εκει που οι εικονες παυουν να είναι θολες.
Εκει που τα ονειρα ανοιγουν τον οριζοντα και διακρινονται τα θελγητρα μιας ζωης ισης προς ολους.
Μιας ζωης που υλοποιει καθρεφτες που ζωντανευουν ότι επιθυμεις αδελφε μου.
Γιατι ότι αγαπας μπορει καποτε να το αγαπησα και εγω, μπορει καποτε να το αγγιξα και εγω.
Μονοπατι δασους η ζωη αδελφε μου, καποια περασαν πριν, καποιοι θα περασουν αυριο.
Και στη μεση η αγαπη αξοδευτη να περιμενει αυτους που εφυγαν και αυτους που μπορει να ερθουν. Ισως να αργησουν λιγο γιατι είναι αναμεσα στα ακριβα και στα φθηνα τα ονειρα.
Κριμα αφελφε μου, κριμα να περιμενουμε σε ουρες ανοητης αναγκης.
Κριμα να νομιζουν ότι ειμαστε αυτό που ειμαστε.
Και όμως ειμαστε.
Για αλλους, στρατιωτες της καθημερινοτητας, για αλλους ηλιθιοι, για αλλους απλοι προνοιητικοι, για αλλους το σημαντικοτερο απλα τιποτα.
Και εκει στην απολυτη σιγη μιας ανασας ερχεται η επομενη να φωναξει το ονομα σου αδελφε μου.
Ανθρωποι! Ανηκετε σε εσας όχι σε αυτους που σας σερνουν στην ουρα μιας αναγκης.
Ξυπνηστε και κλειδωστε τα ακινητα,καντε την ζωη σας,αυτοκινητα,χωρις να χασετε την δρομικο που χτισατε.
Οσο για μας, αδελφε μου, μαθαμε να ζουμε ως εραστες του πονου.
Ζουμε επανω τους.
Παλευοντας στο ακρονειρο της συνειδησης.
Εραστες της οδυνης ξεπλενουμε τα μοιρια παθη τους
Εκει που οι σποροι της ζωης δειλιασαν να ανθισουν.
Και μεσα στην θαλπωρη του βενζινα αφεθηκε η σκεψη μου αδελφε μου.
Παρασυρθηκε από το πνευμα το αορατο.
Εκει που η ευκρινεια του λογου είναι ζωντανη, και σκεψου αδελφε μου να ειχαμε ολοι νομιμα περιστροφα στην ουρα μιας προσωρινης απελπισιας και να ειχαν μερικοι ξεμεινει και από σφαιρες.
Ετσι είναι, καποτε αποφασιζαν οι σφαιρες ποιοι θα ζησουν, τωρα απλα ζουν ολοι, και τα ακριβα και τα φθηνα πληθαινουν…..και περιμενουν στο ιδιο μοναπατι αλλοι για βενζινη αλλοι για αξοδευτη αγαπη……………………
......ανοητα λογια ενός νυχτερινου επισκεπτη προς τους τεμπεληδες μια απορις ελλαδας με πολλα ανοητα καυσιμα………………….