Τραβηξε μιση ρουφηξια απ'το τσιγαρο του κι αφησε την υπολοιπη να απομακρυνθει γρηγορα απ' το προσωπο του και να στροβιλιζεται ατακτα εως οτου χαθηκε απο τα ματια του.
Ένιωθε τις φλεβες στον λαιμο του να χορευουν στον ρυθμο του θυμου, και αυτος απλα να ειναι ετοιμος να υπνωτιστει απο το ζωοδες και πρωτογονο τεμπο.Απο μπροστα του περνουσε συνεχως η εικονα της Λ. να χανεται στο βαθος του παρκου.πιασμενη χερι-χερι με εναν αντρα.Έναν ψηλο, γεροδεμενο, νεο......,νεοτερο αντρα.Αμεσως ενιωσε και τις φλεβες στους κροταφους του να συντονιζονται στην ενταση της οργισμενης απογοητευσης.
Ασυναισθητα κοιταξε τα χερια του που ειχαν γινει κατασπρα, σχεδον αυλα, χωρις ιχνος αναγκης για ασκοπες πραξεις και μισες προσπαθειες.
Σηκωθηκε αργα- αργα απ'το παγκακι κι ενιωθε τα ποδια του καρφωμενα στο εδαφος.
Δεν ηξερε προς τα που να κατευθυνθει κι εμεινε ενα αντεστραμενο εκκρεμες να κλυδωνιζεται μεσα στην ομιχλη της πικρας, της απογοητευσης και του θυμου.Μια παλλομενη πυγολαμπιδα, μετεωρη στην ατμοσφαιρα των συναισθηματων, που δεν ηξερε εαν επρεπε να εκραγει ή να καταρρευσει στο εδαφος.
Αποφασισε να παει προς το αυτοκινητο κι ενω περπατουσε, αντιληφθηκε οτι ειχε ξεχασει που ειχε παρκαρει.Προσπαθησε να συγκεντρωθει και προσανατολιστει , με ενα αισθημα αδιαφοριας ομως να τον κατακλυζει.
"¨Γιατι να μου το κανει αυτο εμενα, η Λ.?" ελεγε και ξαναλεγε στον εαυτο του."Έμενα που ελεγε οτι ειμαι αυτο που παντα ηθελε?Αυτο που παντα θεωρουσε προτυπο συντροφου."
Απ'το μυαλο του περνουσαν λογια που του ειχε πει, αλλα που ποτε αυτος πραγματικα δεν πιστευε.Αυτην την στιγμη ομως ηταν το πιο προχειρο αλλο8ι γι'αυτην και η πιο ευκολη ασπιδα δικαιολογιας γι' αυτον.Λογια που εβγαιναν απ' το στομα της υστερα απο ενα εντονο γαμησι ή σε καποια αλλη στιγμη δικιας της αδυναμιας.Ποτε δεν την πιστευε εαν και το ηθελε τοσο πολυ.Ποτε δεν την αγαπησε , και το ιδιο πιστευε και γι'αυτην, εαν και το ηθελε τοσο πολυ.Τα ματια της ειχαν παντα την καθαροτητα και την σκληροτητα του δολοφονου πριν απο το εγκλημα.Το ενιωθε αυτο, το φοβοταν και να που τωρα ολοι οι φοβοι του εβγαιναν αληθινοι.
Ο οργανισμος του ομως αυτην την στιγμη, σχηματιζε ενα αμυντικο τειχος, σαθρο μεν, αλλα αρκετο για να βρει στηριγμα να κρατηθει και να υπερασπιστει τον εαυτο του.
Χωρις να το καταλαβει βρεθηκε μπροστα απ' το αυτοκινητο του, μπηκε μεσα και διχως δευτερη σκεψη ξεκινησε για το σπιτι, οπου σε λιγο λογικα θα κατεφτανε και η Λ.
Οδηγουσε γρηγορα , οδηγουσε μηχανικα κι ακολουθωνταςτον πιο συντομο δρομο κατεληξε στην κοκκινη κουνιστη πολυθρονα- ρετρο δωρο της γιαγιας για την καινουρια ζωη- διπλα στο τζακι, εξουθενωμενος κι εξαρτημενος απ' τον θυμο του." Μεγαλη ντοπα ο θυμος" σκεφτηκε"γι'αυτο ας την εκμεταλλευτω οσο ειναι καιρος και κραταει."
Η Λ. δεν αργησε να φανει.Με το που μπηκε μεσα και τον ειδε ετσι καταλαβε οτι κατι τρεχει.Αυτος χωρις να της δωσει τα περιθωρια αντιδρασης, αρχισε να την βομβαρδιζει με αλλεπαληλες ερωτησεις, απο τον σωρο των οποιων ξεχωριζαν τριες λεξεις."κερατας...πουτανα....μαλλακας..."
Απ'την ηττοπαθεια που τον διεκρινε, συμπερανε οτι με την πρωτη και την τελευταια λεξη, μαλλον αυτοχαρακτηριζοταν....
31.5.08
25.5.08
Καλησπερα τεμπελη...
Μοδα; Ψυχολογια του οχλου; Κοινωνικο φαινομενο; Λιγο από όλα και όλα αυτά μαζι;…………….
Ένα είναι σιγουρο.Σαν Μαρινο..... Σαν ελλαδα. Μια χωρα υπομονης.
Επιμονης στην ρευστοποιημενη ωχαδελφοσυνη!
Και μια συνεχομενη διαπλοκη...να δεχετε 12αρια, μεχρι την ωρα που ο λαος αγχωμενος περιμενει το 12αρι μιας Κυπρου οπου εχει σιγουρο το ανταλλαγμα, στα κορμια, μιας ενδεχομενης επιστρατευσης.
Κριμα που οι συμμαχοι της Ρωσιας είναι κομματι ενός εαυτου, ερμητικά ανεξάρτητου, και οι εμφυλιοι μεταξυ τους προστατευουν αγωγους Μπουργκας – Αλεξανδουπολη.
Τι να κανει και η κακομοιρα,η Καλομοιρα, που την υποδεχτηκε ο Ρουσοπουλος και δεχτηκε την προοπτικη να αναπτερωσει το εθνικο φρονημα, μεχρι εκει που το συμβολαιο τις δινει το δικαιωμα να χαμογελα.
Με τα μπλοκ συγχωνευμενα (και συνηδητοποημενα?) στην ουτοποια ενός παραλληληματος….
Ουγγαρια – ελλαδα 3-2, και επεται συνεχεια, με το Σαββα να πινει καφε βιενουα στο μπαλκονι της Καλομοιρας, που του εκμυστειρευετε τον εφιαλτη του υπουργου.......Πρωτη θεση η Ελλαδα και το heavy metal με τις στολες του, να φοβιζει το Μεγαρο Μαξιμου ......
Απομακρυνοντας, δινει εντολη στον πρωτο τυχοντα να δωσει το βραβειο. Στα οντα τα ξενα……….
Τεμπελη μου……. Σαν Μαρινο...Σαν Ελλαδα και η ζωη από αυριο συνεχιζετε με μπολικη δοση διαπλεγμενων τραγουδιων, από ethnic – hard rock – pop – disco – ballads και ότι άλλο χωραει σε μια αιθουσα, οπου η Αντλαντικη Συμμαχια και ο Ο.Η.Ε. πουλουσαν απ’εξω σε παγκους σημαιακια των χωρων, που είναι προς ενταξη.
Το γνωριζουν αυτό οι Σκοπιανοι και μας κερνανε ποντους, περιμενοντας το 12αρι από τον κουρασμενο Αλεξη Κωσταλα που χωρις να το θελει θυμηθηκε τον φιλο του τον Αλκη Στεα και εδωσε το 12αρι στην Πατρα (τα κανω όλα με τις τι 2).....και φανταστειτε εσεις οι κουρασμενοι μεχρι τις 1, τι εγινε μετα τις 2 στο Βελιγραδι οπου ολοι οι χαρουμενοι πηγαν για υπνο στο ιδιο δωματιο………. Και το μεσημερι τις επομενης μερας γυριζε στο μυαλο αυτων που γνωριζουν, το γιατι, το Σαν Μαρινο μας επελεξε.
Οκ, ένα είναι σιγουρο εάν θελουμε μονιμα πρωτη την Ελλαδα στην "ευρωβιζιον", ας ανεξαρτητοποιησουμε τα νησια μας ένα μηνα πριν και θα σπασουμε το ρεκορ σε συλλογη ποντων
Οσο για τις βραχονησιδες ασχολουνται οι τουρκοι……….
Δεν ξερω εάν πρεπει, αλλα αυτή την στιγμη νιωθω μια ενταση, ισως παρασυρμενος από "μυστικους συνδυασμους" μια γνωριμης συνταγης διασκεδασης του πληθους μιας χωρας....που προσπαθει να γλιτωσει από την αναρχια.
Μιας κυβερνησης ανιδιοτελους...που ξερει να κερδιζει την ευρωβιζιον!
Μεσο ενός Ο.Τ.Ε. μεσο μιας SIEMENS και μιας μηνυσης προς το STAR του Βαρδινογιαννη οπου ΕΝΑΣ Βγενοπουλος θα παρει 150.000.000. και θα δωσει τα 20.000.000 στον Παναθηναικο………..
Στο τελος θα μας πουν οι μανατζαραιοι(sic) πως θα βαλουν μετοχο....... τον Οτσαλαν επειδη το ΠΕΚ είναι πρωτος ξαδελφος του.....ΠΕΚΑΚΑ!
Ελεος, my secret κομπινα(ισον)………………..ΤΕΜΠΕΛΗ ΜΟΥ!!
Δεν είναι μοδα. Είναι ψυχολογια του οχλου. Δεν είναι κοινωνικο φαινομενο. Λιγο από όλα και όλα για λιγη πολιτικη βουληση ……………….
Από τον νυχτερινο επισκεπτη live sto afteraki του Βελιγραδιου……………………
Ένα είναι σιγουρο.Σαν Μαρινο..... Σαν ελλαδα. Μια χωρα υπομονης.
Επιμονης στην ρευστοποιημενη ωχαδελφοσυνη!
Και μια συνεχομενη διαπλοκη...να δεχετε 12αρια, μεχρι την ωρα που ο λαος αγχωμενος περιμενει το 12αρι μιας Κυπρου οπου εχει σιγουρο το ανταλλαγμα, στα κορμια, μιας ενδεχομενης επιστρατευσης.
Κριμα που οι συμμαχοι της Ρωσιας είναι κομματι ενός εαυτου, ερμητικά ανεξάρτητου, και οι εμφυλιοι μεταξυ τους προστατευουν αγωγους Μπουργκας – Αλεξανδουπολη.
Τι να κανει και η κακομοιρα,η Καλομοιρα, που την υποδεχτηκε ο Ρουσοπουλος και δεχτηκε την προοπτικη να αναπτερωσει το εθνικο φρονημα, μεχρι εκει που το συμβολαιο τις δινει το δικαιωμα να χαμογελα.
Με τα μπλοκ συγχωνευμενα (και συνηδητοποημενα?) στην ουτοποια ενός παραλληληματος….
Ουγγαρια – ελλαδα 3-2, και επεται συνεχεια, με το Σαββα να πινει καφε βιενουα στο μπαλκονι της Καλομοιρας, που του εκμυστειρευετε τον εφιαλτη του υπουργου.......Πρωτη θεση η Ελλαδα και το heavy metal με τις στολες του, να φοβιζει το Μεγαρο Μαξιμου ......
Απομακρυνοντας, δινει εντολη στον πρωτο τυχοντα να δωσει το βραβειο. Στα οντα τα ξενα……….
Τεμπελη μου……. Σαν Μαρινο...Σαν Ελλαδα και η ζωη από αυριο συνεχιζετε με μπολικη δοση διαπλεγμενων τραγουδιων, από ethnic – hard rock – pop – disco – ballads και ότι άλλο χωραει σε μια αιθουσα, οπου η Αντλαντικη Συμμαχια και ο Ο.Η.Ε. πουλουσαν απ’εξω σε παγκους σημαιακια των χωρων, που είναι προς ενταξη.
Το γνωριζουν αυτό οι Σκοπιανοι και μας κερνανε ποντους, περιμενοντας το 12αρι από τον κουρασμενο Αλεξη Κωσταλα που χωρις να το θελει θυμηθηκε τον φιλο του τον Αλκη Στεα και εδωσε το 12αρι στην Πατρα (τα κανω όλα με τις τι 2).....και φανταστειτε εσεις οι κουρασμενοι μεχρι τις 1, τι εγινε μετα τις 2 στο Βελιγραδι οπου ολοι οι χαρουμενοι πηγαν για υπνο στο ιδιο δωματιο………. Και το μεσημερι τις επομενης μερας γυριζε στο μυαλο αυτων που γνωριζουν, το γιατι, το Σαν Μαρινο μας επελεξε.
Οκ, ένα είναι σιγουρο εάν θελουμε μονιμα πρωτη την Ελλαδα στην "ευρωβιζιον", ας ανεξαρτητοποιησουμε τα νησια μας ένα μηνα πριν και θα σπασουμε το ρεκορ σε συλλογη ποντων
Οσο για τις βραχονησιδες ασχολουνται οι τουρκοι……….
Δεν ξερω εάν πρεπει, αλλα αυτή την στιγμη νιωθω μια ενταση, ισως παρασυρμενος από "μυστικους συνδυασμους" μια γνωριμης συνταγης διασκεδασης του πληθους μιας χωρας....που προσπαθει να γλιτωσει από την αναρχια.
Μιας κυβερνησης ανιδιοτελους...που ξερει να κερδιζει την ευρωβιζιον!
Μεσο ενός Ο.Τ.Ε. μεσο μιας SIEMENS και μιας μηνυσης προς το STAR του Βαρδινογιαννη οπου ΕΝΑΣ Βγενοπουλος θα παρει 150.000.000. και θα δωσει τα 20.000.000 στον Παναθηναικο………..
Στο τελος θα μας πουν οι μανατζαραιοι(sic) πως θα βαλουν μετοχο....... τον Οτσαλαν επειδη το ΠΕΚ είναι πρωτος ξαδελφος του.....ΠΕΚΑΚΑ!
Ελεος, my secret κομπινα(ισον)………………..ΤΕΜΠΕΛΗ ΜΟΥ!!
Δεν είναι μοδα. Είναι ψυχολογια του οχλου. Δεν είναι κοινωνικο φαινομενο. Λιγο από όλα και όλα για λιγη πολιτικη βουληση ……………….
Από τον νυχτερινο επισκεπτη live sto afteraki του Βελιγραδιου……………………
23.5.08
το δευτερο ωραιοτερο πραγμα....
Ανοιγεις την πορτα του club...περασμενες 3....ψιλοζαλισμενος....., και σε παρασυρει η ορμη με την οποια τραγουδουν ολοι οι "καλοπροαιρετοι" θαμωνες με μια φωνη "...οοοό...οοοοό...πινω μπαφους και παιζω Pro...."!Γυρναει το μικρο μου το ξαδερφακι, ανυποψιαστο,με χιλιαδες "ωρες πτησης" στο playstation, που το ειχα βγαλει για ποτο, και μου λεει "Τι ειναι αυτο που πίνουν με το Pro?"
"Καλα.." συχτιριζω απο μεσα μου"...καμενος κι εσυ.."
Δεν λεω!Καλα τα ηλεκτρονικα, καλο το να λιωνεις με τις ωρες, αλλα κι εμεις που μεγαλωσαμε με το ξυλινο και με τα χαρτακια PANINI τι παθαμε?
δεν γιναμε νορμαλ?Δεν ερωτευτηκαμε την μπαλα οταν πρωτοξεκινησαμε να κλοτσαμε ενα κουτακι coca cola?δεν πονεσαμε οταν αρχισαν και οι θεοι του ποδοσφαιρου να βαζουν γκολ με το χερι και να ριχνουν κουτουλιες δεξια και αριστερα?
Θυμαμαι τις Παρασκευες, τα απογευματα, μετα το σχολειο οταν πια ειμασταν αρκετα μεγαλοι για να τρεχουμε στις αλανες ολη την ωρα και αρκετα μικροι για να γκομενιζουμε στις καφετεριες μαζευομασταν γυρω απο ενα ξυλινο ποδοσφαιρακι και περνουσαμε ωρες ατελειωτες.Αλλοτε ενας εναντιον ενος,αλλοτε δυο εναντιον δυο διναμε μαχες για το ποιος θα καταφερει να βαλει την πολυποθητη 5η μπιλια για να κερδισει, και παντα ευχομασταν να ειχαμε ενα χερι ακομα για να προλαβαινουμε να πιανουμε ολες τις λαβες.Το νιωθαμε το παιχνιδι , το αγγιζαμε,κλοτσαγαμε το τραπεζι οταν τσαντιζομασταν,βαζαμε "χερι"¨στην μπιλια, η επαφη ηταν αμεση,το απολαμβαναμε με ολες μας τις αισθησεις και εκτονωνομασταν οσο μπορουσαμε!
Κολλημα ομως ειχαμε και με τα αυτοκολλητα των ποδοσφαιριστων,τα οποια αγοραζαμε με το υποτυπωδες χαρτζιλικι μας και αφου συμπληρωναμε το αλμπουμ της σεζον καταληγαμε να συλλεγουμε στοιβες απο αυτα ωστε να κοκορευτουμε στους φιλους για το ποιος εχει τα περισσοτερα και τα πιο σπανια!Απο εκει μαθαιναμε τα ροστερ των ομαδων,τη θεση παιζει ο καθε παιχτης, τι υψος εχει και ολες τις συναφης πληροφοριες που τα παιδια του σημερα βρισκουν ετοιμες στο Pro, στο FIFA και στα MANAGER!Κατακτουσαμε την γνωση με κοπο και ιδρωτα!
Υπηρχαν βεβαια και αυτοι που ειχαν περισσοτερο χρονο και χρημα-μα οχι και μερακι!-απο εμας,κυριως μεγαλυτερης ηλικιας, που ασχολουνταν με ενα αλλο χομπι, πιο ελιτιστικο, το subbuteo(επιτραπεζιο ποδοσφαιρο) το οποιο ειχε, και εχει, κι αυτο την γοητεια του οσον αφορα την κατασκευη των γηπεδων και των μορφων των ποδοσφαιριστων σε μινιατουρα, αλλα και τον τροπο με τον οποιο παιζεται αφου και σ' αυτο εχεις αμεση επαφη με το παιχνιδι και γινεται πιο "χειροποιητη"(sic) η προσπαθεια σου!
Κι ετσι φτανουμε στο σημερα, στην παντοκρατορια των παιχνιδομηχανων και στην εξομοιωση του ποδοσφαιρου μεσω των video-games.Όλοι κολλημενοι με το Pro,to FIFA κλπ....Μικροι και μεγαλοι!Φτιαχνουν ομαδες, αγοραζουν παιχτες,ξερουν την βαθμολογια του καθε παιχτη σε καθε skill,αλλαζουν τα συστηματα,τσεκαρουν το game-play,κανουν προπονηση μονοι τους για να κερδισουν τα φιλαρακια τους, και να τα πικαρουν!Η καθημερινοτητα τους περιστρεφεται γυρω απο αυτο και βεβαια, περιμενουν την καθε νεα εκδοση του παιχνιδιου σαν μαννα εξ ουρανου!
Μοδα?Ψυχολογια του οχλου?Κοινωνικο φαινομενο?Λιγο απο ολα και ολα αυτα μαζι!
Στο γαιτανακι που λεγεται ποδοσφαιρο,καθε εποχη εχει τις δικες της τασεις και τα δικα της χαρακτηριστικα!Ένα μονο μενει σταθερο!Η αγαπη γι΄αυτο!ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ, οπως λενε και οι παλιοι...που εχουν φαει και τα δυο με το κουταλι!
"Καλα.." συχτιριζω απο μεσα μου"...καμενος κι εσυ.."
Δεν λεω!Καλα τα ηλεκτρονικα, καλο το να λιωνεις με τις ωρες, αλλα κι εμεις που μεγαλωσαμε με το ξυλινο και με τα χαρτακια PANINI τι παθαμε?
δεν γιναμε νορμαλ?Δεν ερωτευτηκαμε την μπαλα οταν πρωτοξεκινησαμε να κλοτσαμε ενα κουτακι coca cola?δεν πονεσαμε οταν αρχισαν και οι θεοι του ποδοσφαιρου να βαζουν γκολ με το χερι και να ριχνουν κουτουλιες δεξια και αριστερα?
Θυμαμαι τις Παρασκευες, τα απογευματα, μετα το σχολειο οταν πια ειμασταν αρκετα μεγαλοι για να τρεχουμε στις αλανες ολη την ωρα και αρκετα μικροι για να γκομενιζουμε στις καφετεριες μαζευομασταν γυρω απο ενα ξυλινο ποδοσφαιρακι και περνουσαμε ωρες ατελειωτες.Αλλοτε ενας εναντιον ενος,αλλοτε δυο εναντιον δυο διναμε μαχες για το ποιος θα καταφερει να βαλει την πολυποθητη 5η μπιλια για να κερδισει, και παντα ευχομασταν να ειχαμε ενα χερι ακομα για να προλαβαινουμε να πιανουμε ολες τις λαβες.Το νιωθαμε το παιχνιδι , το αγγιζαμε,κλοτσαγαμε το τραπεζι οταν τσαντιζομασταν,βαζαμε "χερι"¨στην μπιλια, η επαφη ηταν αμεση,το απολαμβαναμε με ολες μας τις αισθησεις και εκτονωνομασταν οσο μπορουσαμε!
Κολλημα ομως ειχαμε και με τα αυτοκολλητα των ποδοσφαιριστων,τα οποια αγοραζαμε με το υποτυπωδες χαρτζιλικι μας και αφου συμπληρωναμε το αλμπουμ της σεζον καταληγαμε να συλλεγουμε στοιβες απο αυτα ωστε να κοκορευτουμε στους φιλους για το ποιος εχει τα περισσοτερα και τα πιο σπανια!Απο εκει μαθαιναμε τα ροστερ των ομαδων,τη θεση παιζει ο καθε παιχτης, τι υψος εχει και ολες τις συναφης πληροφοριες που τα παιδια του σημερα βρισκουν ετοιμες στο Pro, στο FIFA και στα MANAGER!Κατακτουσαμε την γνωση με κοπο και ιδρωτα!
Υπηρχαν βεβαια και αυτοι που ειχαν περισσοτερο χρονο και χρημα-μα οχι και μερακι!-απο εμας,κυριως μεγαλυτερης ηλικιας, που ασχολουνταν με ενα αλλο χομπι, πιο ελιτιστικο, το subbuteo(επιτραπεζιο ποδοσφαιρο) το οποιο ειχε, και εχει, κι αυτο την γοητεια του οσον αφορα την κατασκευη των γηπεδων και των μορφων των ποδοσφαιριστων σε μινιατουρα, αλλα και τον τροπο με τον οποιο παιζεται αφου και σ' αυτο εχεις αμεση επαφη με το παιχνιδι και γινεται πιο "χειροποιητη"(sic) η προσπαθεια σου!
Κι ετσι φτανουμε στο σημερα, στην παντοκρατορια των παιχνιδομηχανων και στην εξομοιωση του ποδοσφαιρου μεσω των video-games.Όλοι κολλημενοι με το Pro,to FIFA κλπ....Μικροι και μεγαλοι!Φτιαχνουν ομαδες, αγοραζουν παιχτες,ξερουν την βαθμολογια του καθε παιχτη σε καθε skill,αλλαζουν τα συστηματα,τσεκαρουν το game-play,κανουν προπονηση μονοι τους για να κερδισουν τα φιλαρακια τους, και να τα πικαρουν!Η καθημερινοτητα τους περιστρεφεται γυρω απο αυτο και βεβαια, περιμενουν την καθε νεα εκδοση του παιχνιδιου σαν μαννα εξ ουρανου!
Μοδα?Ψυχολογια του οχλου?Κοινωνικο φαινομενο?Λιγο απο ολα και ολα αυτα μαζι!
Στο γαιτανακι που λεγεται ποδοσφαιρο,καθε εποχη εχει τις δικες της τασεις και τα δικα της χαρακτηριστικα!Ένα μονο μενει σταθερο!Η αγαπη γι΄αυτο!ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ, οπως λενε και οι παλιοι...που εχουν φαει και τα δυο με το κουταλι!
19.5.08
περι ουσιων συνεχεια...
Ειχαμε μεινει μονοι μας αδελφια, μου και ζηταγα λιγο χωρο λιγο κενο
Να αναπνευσω να νιωσω
Και ξεκινησα με τα ονειρα αποσκευες για ταξιδι σε μια πορεια, όμως στασιμος βρεθηκα παλι……παλι σε ουρα εγκλωβισμενος, παλι στασιμος .
Δεν αντεχω αδελφε μου και αποφασιζω να προσπερνω, να προσπερνω ποτε αργα, ποτε γρηγορα, χωρις ματιες στα πτωματα, που ξαφνικα αρχισαν να ουρλιαζουν, να κορναρουν, να αναβοσβηνουν τα χερια τους σαν σηματοδοτες ελικοδρομιου.
Πολυ περιεργη διαλεκτος σκεφτηκα αστραπιαια και κοντα στην παρανοια ξαπλωσα για λιγο.
Μαης του 2008 και γυριζω τα ονειρα πισω στον Μαη του 68 εκει που κλεβαμε λιγη τυχη αναμεσα στα καμμενα και συνεχιζαμε να ζουμε πιστευοντας στις αλλαγες μεσα από αναπηρες εξεγερσεις, ετσι μου φανηκαν στην αρχη, ετσι τις νιωθω και τωρα, γιατι την μεση την εζησαν άλλοι όχι εγω………γεννηθηκα καπως αργα βλεπετε και μου στερειτε το δικαιωμα για ουσιαστικη επανασταση.
Μετα το Μαη του 68, οπου το κατεστημενο μιας οικογενειας, ενός τραπεζικου σπιτιου, μιας πιστωτικης, ενός αυτοκινητου και μιας υποχρεωτικης αναγκης αναθρεματος παιδιων συνεχιζει να πονα την ελευθερια στον να μην βγεις στο απολυτο του ανευθυνου, του μοναχικου οπου οι κριτικες στις στηλες των εφημεριδων αναγαγουν την εξισωση σε περιθωριασμο.
Αναπηρες εξεγερσεις εγιναν και γινονται και σημερα παραχωροντας τα δικαιωματα μονο σε αυτους που θα αποφασισουν με τον υπουργο που ρωτα την γραμματεα ειρωνικα ποιος εχει σειρα για ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ διαλογο.
Και ο διαλογος συνεχιζετε κατω από το υπουργικο γραφειο, την ωρα που ο γραματεας τις γραματεας κινηματογραφει για λογαριασμο δημοσιογραφικου απορητου.
Μειναμε μονοι αδελφε μου, περιμενοντας τις εξελιξεις στο κατωφλι ενός υπαρκτου σοσιαλισμου με δημοκρατικα στοιχεια, μιας βασιλειας δυο οικογενειων
που ανταλλασουν έναν θρονο αναλογα την ηλικια των κληρονομων τους.
Αναρωτιεμαι αδελφε μου μηπως ο Μαης είναι γρουσουζικος, μηπως η επομενη γενια των ιντιγκο και των κρισταλ παιδιων διαλεξουν ένα μηνα με λιγοτερες μερες, έναν μηνα που θα οριοθετει από την φυση του την επομενη επανανασταση, εάν οι κυβερνοντες δεν μαθουν ότι το μαθημα το δινεις μονο μια φορα στην πολιτικη.
Ετοιμασου αδελφε μου για τα δισεκτα, σε ένα ΠΑΡΙΣΙ οπου τα ονειρα στον πυθμενα του Σηκουανα, απεγκλωβιστικαν και αναδυονται.
Ερχομαι και εγω με 500mg γραψαρχιδινη, αφηνω πισω μου την κοινωνια σας, κυριοι!
Ανεβηκα στο αεροπλανο και από εκει ψηλα κοιταζω τα αστερια, δακρυσμενος!
Γνωριζω πλεον ότι το μελλον είναι μονο στα χερια σου, αδελφε μου, και περιμενω ένα ΦΛΕΒΑΡΗ δισεκτο να τους θυμιζει ποσο κοντα ειμαστε……….
ΥΓ. Η γραψαρχιδινη χορηγειτε απαξ ημερισιως …το πρωι καλυτερα που ξεκινας να υπηρετησης το κατεστημενο σου ..για περισσοτερες πληροφοριες μην απευθυνθειτε στον ΕΟΦ……….ΘΑ ΣΑΣ ΓΡΑΨΕΙ ΣΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΟΥ……..
Ισως ο νυχτερινος επισκεπτης να εχει να σας πει περισσοτερα σε επομενη επισκεψη………………….
Να αναπνευσω να νιωσω
Και ξεκινησα με τα ονειρα αποσκευες για ταξιδι σε μια πορεια, όμως στασιμος βρεθηκα παλι……παλι σε ουρα εγκλωβισμενος, παλι στασιμος .
Δεν αντεχω αδελφε μου και αποφασιζω να προσπερνω, να προσπερνω ποτε αργα, ποτε γρηγορα, χωρις ματιες στα πτωματα, που ξαφνικα αρχισαν να ουρλιαζουν, να κορναρουν, να αναβοσβηνουν τα χερια τους σαν σηματοδοτες ελικοδρομιου.
Πολυ περιεργη διαλεκτος σκεφτηκα αστραπιαια και κοντα στην παρανοια ξαπλωσα για λιγο.
Μαης του 2008 και γυριζω τα ονειρα πισω στον Μαη του 68 εκει που κλεβαμε λιγη τυχη αναμεσα στα καμμενα και συνεχιζαμε να ζουμε πιστευοντας στις αλλαγες μεσα από αναπηρες εξεγερσεις, ετσι μου φανηκαν στην αρχη, ετσι τις νιωθω και τωρα, γιατι την μεση την εζησαν άλλοι όχι εγω………γεννηθηκα καπως αργα βλεπετε και μου στερειτε το δικαιωμα για ουσιαστικη επανασταση.
Μετα το Μαη του 68, οπου το κατεστημενο μιας οικογενειας, ενός τραπεζικου σπιτιου, μιας πιστωτικης, ενός αυτοκινητου και μιας υποχρεωτικης αναγκης αναθρεματος παιδιων συνεχιζει να πονα την ελευθερια στον να μην βγεις στο απολυτο του ανευθυνου, του μοναχικου οπου οι κριτικες στις στηλες των εφημεριδων αναγαγουν την εξισωση σε περιθωριασμο.
Αναπηρες εξεγερσεις εγιναν και γινονται και σημερα παραχωροντας τα δικαιωματα μονο σε αυτους που θα αποφασισουν με τον υπουργο που ρωτα την γραμματεα ειρωνικα ποιος εχει σειρα για ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ διαλογο.
Και ο διαλογος συνεχιζετε κατω από το υπουργικο γραφειο, την ωρα που ο γραματεας τις γραματεας κινηματογραφει για λογαριασμο δημοσιογραφικου απορητου.
Μειναμε μονοι αδελφε μου, περιμενοντας τις εξελιξεις στο κατωφλι ενός υπαρκτου σοσιαλισμου με δημοκρατικα στοιχεια, μιας βασιλειας δυο οικογενειων
που ανταλλασουν έναν θρονο αναλογα την ηλικια των κληρονομων τους.
Αναρωτιεμαι αδελφε μου μηπως ο Μαης είναι γρουσουζικος, μηπως η επομενη γενια των ιντιγκο και των κρισταλ παιδιων διαλεξουν ένα μηνα με λιγοτερες μερες, έναν μηνα που θα οριοθετει από την φυση του την επομενη επανανασταση, εάν οι κυβερνοντες δεν μαθουν ότι το μαθημα το δινεις μονο μια φορα στην πολιτικη.
Ετοιμασου αδελφε μου για τα δισεκτα, σε ένα ΠΑΡΙΣΙ οπου τα ονειρα στον πυθμενα του Σηκουανα, απεγκλωβιστικαν και αναδυονται.
Ερχομαι και εγω με 500mg γραψαρχιδινη, αφηνω πισω μου την κοινωνια σας, κυριοι!
Ανεβηκα στο αεροπλανο και από εκει ψηλα κοιταζω τα αστερια, δακρυσμενος!
Γνωριζω πλεον ότι το μελλον είναι μονο στα χερια σου, αδελφε μου, και περιμενω ένα ΦΛΕΒΑΡΗ δισεκτο να τους θυμιζει ποσο κοντα ειμαστε……….
ΥΓ. Η γραψαρχιδινη χορηγειτε απαξ ημερισιως …το πρωι καλυτερα που ξεκινας να υπηρετησης το κατεστημενο σου ..για περισσοτερες πληροφοριες μην απευθυνθειτε στον ΕΟΦ……….ΘΑ ΣΑΣ ΓΡΑΨΕΙ ΣΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΟΥ……..
Ισως ο νυχτερινος επισκεπτης να εχει να σας πει περισσοτερα σε επομενη επισκεψη………………….
14.5.08
Νεο σκανδαλο ντοπινγκ συγκλονιζει την ελληνικη κοινωνια !
Αλλη μια fake νικη για την χωρα μας!Ο 19χρονος κλαρινιτιστας Διονυσης Γραμμενος που μας εφερε την πρωτια στον διαγωνισμο της EUROVISION νεων μουσικων βρε8ηκε ντοπαρισμενος αφου ειχε παρει την απαγορευμενη ουσια , για τους μουσικους, κλειδισολφαμινη η οποια βρε8ηκε σε δειγμα απο τα σαλια του, που εκσφενδονιζοταν απο το χειλος της καμπανας του κλαρινετου και κατεληγαν στο περουκινι του προεδρου την κριτικης επιτροπης!
Ο κερκυραιος φερελπις μουσικος συμφωνα με εγκυρες πληροφοριες ,αφησε αιχμες για σαμποταζ απο τον συντοπιτη και συνονοματο του,μεγιστου βεληνεκους καλλιτεχνη, Διονυσιο Ρουβα. Φημες 8ελουν τον Ρουβα παρακινουμενο απο το γνωστο ρητο "καλλιο πρωτος στο χωριο,παρα δευτερος στην Πολη(οπου και ειχε χασει την πρωτια στην EUROVISON τραγουδιου)" να ειχε μεταμφιεστει σε παπα το βραδυ της Αναστασης στον Αγιο Σπυριδωνα, οπου και κοινωνησε τον μικρο Δημητρη βαζοντας του διπλη δοση κλειδισολφαμινης.
Απο την μερια του ο κ.Ρουβας θελοντας να μειωσει την αξια των λεγομενων του κλαρινετιστα και να σπιλωσει το παρελ8ον του, αναφερει περιπτωσεις οπου ο μικρος Δημητρης εχει κατηγορη8ει για δωροδοκια,αφου ε8εα8η με σωρους κατοσταευρα κολλημενα στο κουτελο του, πολλακις, σε πανηγυρια του νησιου, οπου ο κοσμος μερακλωνε ακουγοντας Stravinsky απο τον βιρτουοζο του κλαρινετου!
Μετα και απο αυτην την πληγη για τα ελληνικα χρωματα απο την μαστιγα του ντοπινγκ,εμεις το μονο που εχουμε να ευχη8ουμε ειναι η Καλομοιρα να μας βγαλει ασπροπροσωπους σαν ε8νος, εκτος κι εαν ο τιτλος του τραγουδιου της "My secret combination" αναφερεται σε καποιον συνδυασμο παρανομων ουσιων -κατι το οποιο το απευχομαστε και ουτε 8ελουμε να το σκεφτομαστε σαν ενδεχομενο.
13.5.08
Αλλος για την ουρα?
Αποριες αδελφε μου, αποριες οι γευσεις που αφηνει η ημερα.
Ερινυες αδελφε μου, ερινυες οι σκεψεις που αφηνει η νυχτα.
Αδελφε μου οπου και αν ζεις
Στην ημερα η στην νυχτα.
Στου σουρουπου την σιωπη ή στην ανατολή του μονόλογου.
Εκεί που η ανάγκη της πορείας αναζητά τα καύσιμα για να συνεχίσει
Να ακούει την φωνή της, έπεσε σε απεργία και σε παραλληλη πορεια ακίνητων αυτοκινητων.
Μπροστα μου μια ντροπαλη φεραρι και πισω μου ένα φοβισμενο φιατακι στασιμα μεγαλεια μια καθημερινοτητας που αποφασισε να δει από κοντα τα εργα της.
Διαλειμματα τα βλεματα στις σκεψεις μας.
Πορτρετα οι σκεψεις.
Χαραζει το μελλον στην αναμονη ενός νεου πανικου χωρις πορεία.
Τι ωρα είναι?
Τι ωρα είναι αδελφε μου? Ωρα να φύγουμε από την ουρα να αφησουμε τα ακριβα με τα φτηνα να περιμενουν τους αλλους να αποφασισουν για την πορεια τους.
Εμεις φευγουμε με λιγα χιλιομετρα για την πιο κοντινη παραλια.
Προς τα εκει που οι εικονες παυουν να είναι θολες.
Εκει που τα ονειρα ανοιγουν τον οριζοντα και διακρινονται τα θελγητρα μιας ζωης ισης προς ολους.
Μιας ζωης που υλοποιει καθρεφτες που ζωντανευουν ότι επιθυμεις αδελφε μου.
Γιατι ότι αγαπας μπορει καποτε να το αγαπησα και εγω, μπορει καποτε να το αγγιξα και εγω.
Μονοπατι δασους η ζωη αδελφε μου, καποια περασαν πριν, καποιοι θα περασουν αυριο.
Και στη μεση η αγαπη αξοδευτη να περιμενει αυτους που εφυγαν και αυτους που μπορει να ερθουν. Ισως να αργησουν λιγο γιατι είναι αναμεσα στα ακριβα και στα φθηνα τα ονειρα.
Κριμα αφελφε μου, κριμα να περιμενουμε σε ουρες ανοητης αναγκης.
Κριμα να νομιζουν ότι ειμαστε αυτό που ειμαστε.
Και όμως ειμαστε.
Για αλλους, στρατιωτες της καθημερινοτητας, για αλλους ηλιθιοι, για αλλους απλοι προνοιητικοι, για αλλους το σημαντικοτερο απλα τιποτα.
Και εκει στην απολυτη σιγη μιας ανασας ερχεται η επομενη να φωναξει το ονομα σου αδελφε μου.
Ανθρωποι! Ανηκετε σε εσας όχι σε αυτους που σας σερνουν στην ουρα μιας αναγκης.
Ξυπνηστε και κλειδωστε τα ακινητα,καντε την ζωη σας,αυτοκινητα,χωρις να χασετε την δρομικο που χτισατε.
Οσο για μας, αδελφε μου, μαθαμε να ζουμε ως εραστες του πονου.
Ζουμε επανω τους.
Παλευοντας στο ακρονειρο της συνειδησης.
Εραστες της οδυνης ξεπλενουμε τα μοιρια παθη τους
Εκει που οι σποροι της ζωης δειλιασαν να ανθισουν.
Και μεσα στην θαλπωρη του βενζινα αφεθηκε η σκεψη μου αδελφε μου.
Παρασυρθηκε από το πνευμα το αορατο.
Εκει που η ευκρινεια του λογου είναι ζωντανη, και σκεψου αδελφε μου να ειχαμε ολοι νομιμα περιστροφα στην ουρα μιας προσωρινης απελπισιας και να ειχαν μερικοι ξεμεινει και από σφαιρες.
Ετσι είναι, καποτε αποφασιζαν οι σφαιρες ποιοι θα ζησουν, τωρα απλα ζουν ολοι, και τα ακριβα και τα φθηνα πληθαινουν…..και περιμενουν στο ιδιο μοναπατι αλλοι για βενζινη αλλοι για αξοδευτη αγαπη……………………
......ανοητα λογια ενός νυχτερινου επισκεπτη προς τους τεμπεληδες μια απορις ελλαδας με πολλα ανοητα καυσιμα………………….
Ερινυες αδελφε μου, ερινυες οι σκεψεις που αφηνει η νυχτα.
Αδελφε μου οπου και αν ζεις
Στην ημερα η στην νυχτα.
Στου σουρουπου την σιωπη ή στην ανατολή του μονόλογου.
Εκεί που η ανάγκη της πορείας αναζητά τα καύσιμα για να συνεχίσει
Να ακούει την φωνή της, έπεσε σε απεργία και σε παραλληλη πορεια ακίνητων αυτοκινητων.
Μπροστα μου μια ντροπαλη φεραρι και πισω μου ένα φοβισμενο φιατακι στασιμα μεγαλεια μια καθημερινοτητας που αποφασισε να δει από κοντα τα εργα της.
Διαλειμματα τα βλεματα στις σκεψεις μας.
Πορτρετα οι σκεψεις.
Χαραζει το μελλον στην αναμονη ενός νεου πανικου χωρις πορεία.
Τι ωρα είναι?
Τι ωρα είναι αδελφε μου? Ωρα να φύγουμε από την ουρα να αφησουμε τα ακριβα με τα φτηνα να περιμενουν τους αλλους να αποφασισουν για την πορεια τους.
Εμεις φευγουμε με λιγα χιλιομετρα για την πιο κοντινη παραλια.
Προς τα εκει που οι εικονες παυουν να είναι θολες.
Εκει που τα ονειρα ανοιγουν τον οριζοντα και διακρινονται τα θελγητρα μιας ζωης ισης προς ολους.
Μιας ζωης που υλοποιει καθρεφτες που ζωντανευουν ότι επιθυμεις αδελφε μου.
Γιατι ότι αγαπας μπορει καποτε να το αγαπησα και εγω, μπορει καποτε να το αγγιξα και εγω.
Μονοπατι δασους η ζωη αδελφε μου, καποια περασαν πριν, καποιοι θα περασουν αυριο.
Και στη μεση η αγαπη αξοδευτη να περιμενει αυτους που εφυγαν και αυτους που μπορει να ερθουν. Ισως να αργησουν λιγο γιατι είναι αναμεσα στα ακριβα και στα φθηνα τα ονειρα.
Κριμα αφελφε μου, κριμα να περιμενουμε σε ουρες ανοητης αναγκης.
Κριμα να νομιζουν ότι ειμαστε αυτό που ειμαστε.
Και όμως ειμαστε.
Για αλλους, στρατιωτες της καθημερινοτητας, για αλλους ηλιθιοι, για αλλους απλοι προνοιητικοι, για αλλους το σημαντικοτερο απλα τιποτα.
Και εκει στην απολυτη σιγη μιας ανασας ερχεται η επομενη να φωναξει το ονομα σου αδελφε μου.
Ανθρωποι! Ανηκετε σε εσας όχι σε αυτους που σας σερνουν στην ουρα μιας αναγκης.
Ξυπνηστε και κλειδωστε τα ακινητα,καντε την ζωη σας,αυτοκινητα,χωρις να χασετε την δρομικο που χτισατε.
Οσο για μας, αδελφε μου, μαθαμε να ζουμε ως εραστες του πονου.
Ζουμε επανω τους.
Παλευοντας στο ακρονειρο της συνειδησης.
Εραστες της οδυνης ξεπλενουμε τα μοιρια παθη τους
Εκει που οι σποροι της ζωης δειλιασαν να ανθισουν.
Και μεσα στην θαλπωρη του βενζινα αφεθηκε η σκεψη μου αδελφε μου.
Παρασυρθηκε από το πνευμα το αορατο.
Εκει που η ευκρινεια του λογου είναι ζωντανη, και σκεψου αδελφε μου να ειχαμε ολοι νομιμα περιστροφα στην ουρα μιας προσωρινης απελπισιας και να ειχαν μερικοι ξεμεινει και από σφαιρες.
Ετσι είναι, καποτε αποφασιζαν οι σφαιρες ποιοι θα ζησουν, τωρα απλα ζουν ολοι, και τα ακριβα και τα φθηνα πληθαινουν…..και περιμενουν στο ιδιο μοναπατι αλλοι για βενζινη αλλοι για αξοδευτη αγαπη……………………
......ανοητα λογια ενός νυχτερινου επισκεπτη προς τους τεμπεληδες μια απορις ελλαδας με πολλα ανοητα καυσιμα………………….
9.5.08
....Θηλυκο παρατηρητηριο
« Οι αισθήσεις λένε στη διάνοια: κακόμοιρη διάνοια, απορρίπτεις εμάς που σου δίνουμε αξιόπιστες πληροφορίες . Η απόρριψη αυτή θα οδηγήσει και στη δική σου κατάρρευση» .
ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ
Πόσες φορές αλήθεια απορρίπτει ο σύγχρονος άνθρωπος τις αισθήσεις του; Αυτό που βλέπει μπροστά του να έρχεται και θέλει να το εκλογικεύσει , να το βάλει μέσα στα καλούπια που δημιούργησαν κάποιοι με το πέρασμα των αιώνων. Είναι φορές που νιώσαμε τον άνεμο στο πρόσωπο, το δέρμα, τα κύτταρά μας και τι κάναμε τοτέ, απολαύσαμε τη στιγμή που ένα στοιχείο της φύσης ήρθε σ΄επαφή μ'εμάς ; .... όχι βέβαια, κλείσαμε τα μάτια, την πόρτα... θελήσαμε να το αποφύγουμε γιατί τα ρούχα μας είναι πολύ «καλά» , το χτένισμα, το make up θα χαλάσουν κι ο άνεμος μας ενοχλεί, όπως η βροχή, το χιόνι, η ζέστη. Αν ακούσουμε κρυφά μια συζήτηση το χειμώνα θα καταλάβουμε ότι αφού βρέχει ή χιονίζει ο καιρός είναι ...χάλια, αλλά και το καλοκαίρι πολύ ζέστη....χάλια! Συμπέρασμα....;
Αρνούμαστε να δούμε, να σταθούμε λίγο και να κοιτάξουμε δίπλα μας, έναν ανθρωπο στο πρόσωπο, στα μάτια. Η λογική προστάζει τα παιδιά της να κοιτάζουν μόνο τη δουλειά τους, όλοι και όλα τα υπόλοιπα είναι ύποπτα, ανησυχητικά και ίσως επικίνδυνα. Το βλέμμα στραμμένο στο έδαφος, άντε ένα μέτρο πιο πάνω. Λες και ο άνθρωπος έχει μόνο πόδια....Όραση : όμορφη λέξη, με υπέροχο νόημα : «θέλω να σε δώ», «πότε θα σε δούμε;». Πόσα τραγούδια, ποιήματα δεν εχουν γραφεί για τα μάτια, πόσες ώρες δεν έχουμε αφιερώσει στη σκέψη ενός βλέμματος, αγάπης ή μίσους δεν έχει σημασία. Ένα βλέμμα, πολύ ακριβό στις μέρες μας... η κρίση του πετρελαίου προφανώς έχει επηρεάσει και την όρασή μας ή μήπως οι ώρες μας μπροστά στην όθόνη έχουν εκπαιδεύσει τόσο καλά αυτό το άδειο βλέμμα; Ας σκεφτούμε μια μέρα διαφορετική,που θα δούμε ένα δρόμο σα να ήταν η πρώτη φορά:θα προσέξουμε τα κτίρια,την αρχιτεκτονική τους, τις γλάστρες με τα λουλούδια που υπάρχουν, θα σταθούμε μπροστά στο δεντράκι της γωνίας που παλεύει να ζήσει μόνο του, σ'ένα μικρό κομμάτι γής, τους περαστικούς... μια μέρα που θα διαπιστώσουμε ότι μπορούμε να δούμε... κι είμαστε ευτυχείς γι'αυτό.
Αυτή την πολυπόθητη ευτυχία έχουμε πάψει να την αναζητάμε με τις αισθήσεις μας. Κι όμως τι γεμίζει την ψυχή μας περισσότερο από την αφή, το χάδι, την αγκαλιά. Τόσο πολύτιμη αυτή η επαφή και τόσο δύκολη συνάμα. Είναι απλό,δεν έχεις παρά ν'ανοίξεις τα χέρια σ' αυτούς που αγαπάς, σ'αυτούς που το χρειάζονται. Αληθινά , απλά, όμορφα. Η μόνη επαφή που εξασκούμε είναι αυτή με την ύλη, το χρήμα, τα αντικείμενα, τον εαυτό μας. Έχουμε γίνει τόσο εγωιστικά πλάσματα πλεόν ή μήπως απλά μοναχικά; Μια κίνηση είναι, δεν κοστίζει τίποτα, δεν υπάρχουν συμβόλαια και υπερχρεώσεις,ούτε ψιλά γράμματα και υπογραφές. Είμαστε ευάλωτα όντα και δεν είναι κακό, που και που, να το παραδεχόμαστε...
Φύσει κοινωνικό "ζώον" ο άνθρωπος, ζει σε οργανωμένες κοινωνίες , με κανόνες στους οποίους πρέπει να υπακούει και ανθρώπους με τους οποίους επικοινωνεί... ή νομίζει πως επικοινωνεί. Γιατί προϋπόθεση της επικοινωνίας είναι ο διαλογος και για να διαλέγεσαι σωστά πρέπει πρώτα να ακούς σωστά, ....τον άλλον και όχι μόνο τον εαυτό σου.
Ποιός ακούει? Ποιός σκέφτεται τα λόγια του άλλου και όχι τη φωνή που υπάρχει μέσα του και φωνάζει πως σ' αυτό το διάλογο ένας μπορεί να είναι ο νικητη?
Σπάνια συμβαίνει κατί τέτοιο. Οι περισσότεροι είμαστε προγραμματισμένοι ν' αντιπαρατεθούμε ή να συμφωνήσουμε αβασάνιστα, απλά γιατί αυτή η συζήτηση πρέπει να τελειώσει.... έχουμε και δουλειές, ποιός κάθεται να ανάλυει τώρα...
Ο Δημόκριτος υποστηρίζει πως αυτή η απόρριψη θα οδηγήσει στην κατάρρευση του ανθρώπου, γιατί η διάνοια όσο ισχυρή και να είναι δε γεμίζει τα μοναχικά βράδια, ούτε τα ανερμάτιστα πρωινά. Αναπόφευκτες οι συνέπειες, στη ψυχή, το σώμα και την ύπαρξή μας ολόκληρη...
ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ
Πόσες φορές αλήθεια απορρίπτει ο σύγχρονος άνθρωπος τις αισθήσεις του; Αυτό που βλέπει μπροστά του να έρχεται και θέλει να το εκλογικεύσει , να το βάλει μέσα στα καλούπια που δημιούργησαν κάποιοι με το πέρασμα των αιώνων. Είναι φορές που νιώσαμε τον άνεμο στο πρόσωπο, το δέρμα, τα κύτταρά μας και τι κάναμε τοτέ, απολαύσαμε τη στιγμή που ένα στοιχείο της φύσης ήρθε σ΄επαφή μ'εμάς ; .... όχι βέβαια, κλείσαμε τα μάτια, την πόρτα... θελήσαμε να το αποφύγουμε γιατί τα ρούχα μας είναι πολύ «καλά» , το χτένισμα, το make up θα χαλάσουν κι ο άνεμος μας ενοχλεί, όπως η βροχή, το χιόνι, η ζέστη. Αν ακούσουμε κρυφά μια συζήτηση το χειμώνα θα καταλάβουμε ότι αφού βρέχει ή χιονίζει ο καιρός είναι ...χάλια, αλλά και το καλοκαίρι πολύ ζέστη....χάλια! Συμπέρασμα....;
Αρνούμαστε να δούμε, να σταθούμε λίγο και να κοιτάξουμε δίπλα μας, έναν ανθρωπο στο πρόσωπο, στα μάτια. Η λογική προστάζει τα παιδιά της να κοιτάζουν μόνο τη δουλειά τους, όλοι και όλα τα υπόλοιπα είναι ύποπτα, ανησυχητικά και ίσως επικίνδυνα. Το βλέμμα στραμμένο στο έδαφος, άντε ένα μέτρο πιο πάνω. Λες και ο άνθρωπος έχει μόνο πόδια....Όραση : όμορφη λέξη, με υπέροχο νόημα : «θέλω να σε δώ», «πότε θα σε δούμε;». Πόσα τραγούδια, ποιήματα δεν εχουν γραφεί για τα μάτια, πόσες ώρες δεν έχουμε αφιερώσει στη σκέψη ενός βλέμματος, αγάπης ή μίσους δεν έχει σημασία. Ένα βλέμμα, πολύ ακριβό στις μέρες μας... η κρίση του πετρελαίου προφανώς έχει επηρεάσει και την όρασή μας ή μήπως οι ώρες μας μπροστά στην όθόνη έχουν εκπαιδεύσει τόσο καλά αυτό το άδειο βλέμμα; Ας σκεφτούμε μια μέρα διαφορετική,που θα δούμε ένα δρόμο σα να ήταν η πρώτη φορά:θα προσέξουμε τα κτίρια,την αρχιτεκτονική τους, τις γλάστρες με τα λουλούδια που υπάρχουν, θα σταθούμε μπροστά στο δεντράκι της γωνίας που παλεύει να ζήσει μόνο του, σ'ένα μικρό κομμάτι γής, τους περαστικούς... μια μέρα που θα διαπιστώσουμε ότι μπορούμε να δούμε... κι είμαστε ευτυχείς γι'αυτό.
Αυτή την πολυπόθητη ευτυχία έχουμε πάψει να την αναζητάμε με τις αισθήσεις μας. Κι όμως τι γεμίζει την ψυχή μας περισσότερο από την αφή, το χάδι, την αγκαλιά. Τόσο πολύτιμη αυτή η επαφή και τόσο δύκολη συνάμα. Είναι απλό,δεν έχεις παρά ν'ανοίξεις τα χέρια σ' αυτούς που αγαπάς, σ'αυτούς που το χρειάζονται. Αληθινά , απλά, όμορφα. Η μόνη επαφή που εξασκούμε είναι αυτή με την ύλη, το χρήμα, τα αντικείμενα, τον εαυτό μας. Έχουμε γίνει τόσο εγωιστικά πλάσματα πλεόν ή μήπως απλά μοναχικά; Μια κίνηση είναι, δεν κοστίζει τίποτα, δεν υπάρχουν συμβόλαια και υπερχρεώσεις,ούτε ψιλά γράμματα και υπογραφές. Είμαστε ευάλωτα όντα και δεν είναι κακό, που και που, να το παραδεχόμαστε...
Φύσει κοινωνικό "ζώον" ο άνθρωπος, ζει σε οργανωμένες κοινωνίες , με κανόνες στους οποίους πρέπει να υπακούει και ανθρώπους με τους οποίους επικοινωνεί... ή νομίζει πως επικοινωνεί. Γιατί προϋπόθεση της επικοινωνίας είναι ο διαλογος και για να διαλέγεσαι σωστά πρέπει πρώτα να ακούς σωστά, ....τον άλλον και όχι μόνο τον εαυτό σου.
Ποιός ακούει? Ποιός σκέφτεται τα λόγια του άλλου και όχι τη φωνή που υπάρχει μέσα του και φωνάζει πως σ' αυτό το διάλογο ένας μπορεί να είναι ο νικητη?
Σπάνια συμβαίνει κατί τέτοιο. Οι περισσότεροι είμαστε προγραμματισμένοι ν' αντιπαρατεθούμε ή να συμφωνήσουμε αβασάνιστα, απλά γιατί αυτή η συζήτηση πρέπει να τελειώσει.... έχουμε και δουλειές, ποιός κάθεται να ανάλυει τώρα...
Ο Δημόκριτος υποστηρίζει πως αυτή η απόρριψη θα οδηγήσει στην κατάρρευση του ανθρώπου, γιατί η διάνοια όσο ισχυρή και να είναι δε γεμίζει τα μοναχικά βράδια, ούτε τα ανερμάτιστα πρωινά. Αναπόφευκτες οι συνέπειες, στη ψυχή, το σώμα και την ύπαρξή μας ολόκληρη...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
