Mefistoφελης!

Κυριακή του Πάσχα…
άδειοι δρόμοι στις πόλεις, τα ραδιόφωνα να παίζουν τσάμικα και καλαματιανά, η τηλεόραση να σε ενημερώνει πόσες θερμίδες έχει μια μερίδα κοντοσούβλι, με και χωρίς τζατζίκι. Το προηγούμενο βράδυ έχεις σκάσει από την μαγειρίτσα, μιας και δεν κατάφερες να σκάσεις κανένα δυναμιτάκι, και μην γελάστε, δεν είναι ούτε λόγω του δύσκολου της ανεύρεσής τους (πιο εύκολα βρίσκεις skunk Ολλανδίας παρά mefisto Ιταλίας) , ούτε λόγω του περασμένου της ηλικίας μου… ήταν επειδή το τρίπτυχο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια , για μια ακόμα φορά, έδειξε (ενίωτε και έτριξε) τα δόντια του.
Για την Θρησκεία βλέπε ένα τσούρμο παπάδες και ψάλτες που τα χώνουν με echo (Πάσχα είναι, δεν μπορούμε να τους κακολογήσουμε…full είναι το μαγαζί τους), για την Οικογένεια …βλέπε τον εαυτό σου και ρίξε και καμία ματιά στα τριγύρω δωμάτια, όλο και κάποιο μόρφωμα της θα βρεις, για την Πατρίδα όμως τι σας έχω, ε; Δύο κυριούλιδες που φορώντας ρούχα σε αποχρώσεις του μπλε και επιβαίνοντες σε ένα αμάξι ασορτί με τα συνολάκια τους και την σημαία μας, περιφέρονταν στην πλατεία γύρω από την εκκλησία μήπως τυχών και κάνει κανένας αναρχικός την εμφάνισή του. Καμουφλαρισμένος ως πιστός ανάμεσα στο θεοσεβούμενο πλήθος, έχοντας εναρμονιστεί πλήρως με το σύνολο, εξαπολύει ξαφνικά την επίθεσή του….αρπάζοντας το φουλάρι από την γιαγιά δίπλα του, φορώντας το σαν μάσκα, τρέχει προς τον παπά ο οποίος εκείνη την ώρα μεταβιβάζει το μήνυμα της αναστάσεως στους πιστούς και κραδαίνοντας ένα δυναμιτάκι στο χέρι· το φουντώνει από μια λαμπάδα και το πετά στο κέντρο της πλατείας, κάτω από το γύρω-γύρω-όλοι, με προφανή το κοινωνικοπολιτικό μήνυμα, μη αφήνοντας το “όργανο” του θεού στην “εκτελέσει” το “θεόπνευστο” έργο του… και σαν να μην έφθανε αυτό προκαλεί δια του εκκωφαντικού θορύβου, σύγχυση, αγωνία, κλάμα, ανασφάλεια και αιμορροΐδες στους παρευρισκομένους.
Ε λοιπόν καλά να σου κάνουν αλήτη, ανάγωγε, αναρχικέ κροτιδοφουντωτή, να σε μπουζουριάσουν, να κόψουν και την επικοινωνία και με το περιβόητο “Κέντρο” να μην καταφέρει να ενημερωθεί ο Τσίπρας με τον Αλαβάνο (γιατί δεν παίζει…παρακολουθούν την αστυνομική συχνότητα με μεγάλη συχνότητα, πως ξέρουν πάντα για τις συλλήψεις και τις δίκες πριν απ’ όλους τους άλλους), να μην έρθουν ως μάρτυρες υπεράσπισης στην δίκη σου…να πάρεις και εσύ το πουλί…να μην ανέβουν και αυτών άλλο τα ποσοστά τους.

Πως μου ήρθε να πετάξω δυναμιτάκια φέτος…που πήγα να μπλέξω. Θα παραπλανούσα και αυτούς τους καλούς ανθρώπους, τι ανθρώπους δηλαδή…Άρχοντες, που μεριμνούν για το καλό μου και θα νόμιζαν ότι είμαι και εγώ αναρχικός. Τι να πω, ανάσταση με τον κορσέ της πολισμανίας πρώτη φορά κάνω, ελπίζω και τελευταία…όχι τόσο γιατί σκέπτομαι εμένα και το πώς μου φαίνεται όλη αυτή η γλαρόσουπα, αλλά επειδή είχα ένα πιτσιρίκι δίπλα μου που σκέπτονταν αν θα το ανάψει ή όχι. Παρ’ όλη την παρότρυνση μου δεν το έκανε, φοβήθηκε, και το ίδιο όλα τα πιτσιρίκια της ενορίας που εδώ και τρείς βδομάδες μάζευαν δυναμιτάκια. Δύο όμως δεν ψάρωσαν και έριξαν, μην φανταστείτε, τρία μπάμ ακούστηκαν…σίγουρα εν δυνάμει αναρχικοί, ο ένας εκ των οποίων θα έχει βλέψεις για αρχηγός (λόγω του διπλασίου των τεμαχίων, ποσοστό που προκύπτει εύκολα βάση απλής αναλογικής των ατόμων και των κρότων).
Τώρα βέβαια, για να είμαι φιλαλήθεις (που πάντα είμαι), μπορεί απλά να πέρναγαν τα όργανα, σε σχηματισμό κομπανίας, από το σημείο εκείνο και να σταμάτησαν να κάνουν ανάσταση σαν απλοί άνθρωποι…και όχι ως υπεράνθρωποι όπως μας έχουν συνηθίσει στο παρελθόν.
Σας παρακαλώ…μην γελάστε…κάτω από αυτήν την θρησκευτική επικάλυψη κρύβονταν τα δόλια σχέδια τους, μην αυταπατάστε, δεν υπήρξαν ποτέ απλά περαστικοί. Τώρα θα βρίσκονται σε κάποιο υγρό γραφείο (ο προσδιορισμός έγκειται στην φύση του είδους των αστυνομικών, οι οποίοι είναι by default πιο υγροί και λιπαροί από τον μέσο όρο) και θα συντάσσουν δικογραφίες σε βάρος πόλων, ενώ εγώ κάθομαι στο δωμάτιο μου και συντάσσω ιστορίες σε βάρος κώλων. Η επιχειρηματολογία και η συλλογιστική πορεία των δυο μας, κοινή…η μόνη διαφορά έγκειται στο σημαίνων και στο σημαινόμενο…

ΜΠΑΑΑΜ…Σας την έσκασα….